Bu sorunun yanıtını vermek, benim için, yöntem, teknik ve yaklaşık 10 yıllık psikodinamik terapötik deneyimime dayanarak cevaplanması gereken bir sorudur. Basitçe ifade etmek gerekirse, “Birlikte bir odada, belirli bir zamanda ve yerde, belirli aralıklarla ne yapıyoruz?” sorusunun en temel haliyle cevabını içerir.
Öncelikle, aklımızdan geçenleri rahatlıkla paylaşabilecek güven ve rahatlık olup olmadığını değerlendirebiliriz. Genellikle danışan-terapist ilişkisi böyle başlar. “Anlattıklarımı anlayabilecek mi? Benim hakkımda nasıl düşünecek? Beni yargılayacak mı?” gibi soruları birlikte ele alarak başlarız. Eğer bir şekilde karşımızdakine güven hissedebilirsek ve aklımızdan geçenleri paylaşabileceğimize inanıyorsak, süreci devam ettirebiliriz.
Süreç içerisinde terapistle kurulan ilişki, düşünceler, duygular, geçmiş deneyimler gibi birçok konuyu konuşmak her birey için farklı deneyimlenir. Bu süreçte inişler, çıkışlar, anlaşmazlıklar, tartışmalar gibi birçok durum yaşanabilir. Çünkü terapist-danışan ilişkisi, hayat kadar gerçek bir ilişkidir.Bu ilişki biçimi aynı zamanda hepimizin iç dünyasıyla, algıladıklarına, inandıklarıyla, deneyimledikleriyle dış dünyanın gerçekliği arasında ki bağlantı ve uyum kurmamıza yardımcı olur.
Psikanalitik ekole göre, danışan-terapist ilişkisi ve terapi odası, anne-bebek ve rahimle ilişkilendirilir. Bu, kişinin kendini güvende, korunmuş, doyurulmuş ve çekinmeden düşüncelerini paylaşabileceği bir ortamla ilişkilendirilir.
Anlatmaya çalıştığımız süreç, kişinin deneyimlerine, karakterine ve diğer faktörlere göre değişebilir. Terapinin ne kadar süreceği kişinin kendi içsel ihtiyaçlarına bağlıdır. Bu belirsizlik, terapinin sonsuz olduğu anlamına gelmez, ancak gereken süre boyunca, gerektiği kadar devam eden birlikte konuşulan ve sonlandırılan bir süreçtir.